Een verhaal van Birgit Jansen:
Allereerst even iets over mezelf: ik ben een vrouw van 46, zit al een flinke tijd in de bijstand en leef dus zelf op niet al te grote voet. Maar ik voel me niet in geldelijke armoede zitten. Ik kan goed leven van de bijstand, al kan ik niet alles kopen en doen waar ik zin in heb. Maar ik heb gelukkig nog nooit te maken gehad met schulden of daarbij horende saneringen. Ik heb een prima leven, ik ben goed geworden in koopjes jagen en uitjes scoren voor weinig geld via veilingen op internet of kortingsacties van bijvoorbeeld winkels.
Door de bijstand voel ik wel beperkingen die misschien niet met geld te maken hebben, maar wel met de grenzen die zitten aan mogelijkheden in het leven. Omdat ik niet ruim zit zijn verjaardagen, feestdagen en uitjes minder gemakkelijk. Rekenen moet ik altijd, dus zomaar spontaan uit eten of een terrasje pakken lukt niet. Hierdoor zit er vaak ook een gevolg aan vast voor mijn sociale contacten. Ik moet soms nee zeggen op leuke plannen omdat ik geen geld heb.
Schuldgevoel
Maar ook emotioneel zitten er gevolgen aan. Ik voel me soms minderwaardig aan de werkende mensen om me heen, omdat ik geld krijg zonder er iets voor te doen. Daar kan ik ook schuldgevoel over krijgen, omdat ik voor mijn gevoel soms geen nuttig lid ben van de maatschappij als ik niet voldoe aan de ‘norm’ die ik soms voel. Dat heeft ook te maken met het oordeel dat ik over mezelf heb. Ik ben mijn ergste criticus, kan erg hard zijn en kan mezelf niet goed genoeg vinden.
Zangeres
Ik ben in september vorig jaar naar de KVK gestapt omdat ik van mijn bijstandsconsulent toestemming kreeg voor Parttime Ondernemerschap. Ik heb een theaterbedrijf omdat ik entertainer en zangeres ben, en probeer daarmee wat eigen geld te verdienen. Zo hoef ik minder mijn hand op te houden. Helaas ligt de cultuur volledig op zijn gat door de coronacrisis en heb ik helemaal geen opdrachten meer staan voor de rest van het jaar. Nu voelt de bijstand als een heel veilig vangnet.
B&B bus
Ik ben in contact gekomen met de B&B bus door te reageren op een oproepje op een facebookpagina van Monique. Ze zocht voor een kerstviering die ze wilde organiseren voor deelnemers en bezoekers van de bus, een zangeres of muzikant, ter verhoging van de feestvreugde. Ik zing wel vaker, al vind ik het nog altijd erg spannend, maar wil graag rond de kerst iets moois doen voor een ander, liefst in een instellingen of ziekenhuis. Deze oproep paste dus precies in mijn straatje. Na wat heen en weer berichten sturen was het rond, ik zou opgehaald worden door iemand met een bus en gebracht worden naar de Scan-Tri hal waar het kerstfeest plaats zou vinden.
Daar aangekomen bleek dat Monique ernstige rugklachten had en niet aanwezig zou zijn. Er waren veel vrijwilligers aanwezig. Twee mensen die de hal beheren, een aantal dames die blijkbaar bij de bus hoorden, en ik. Geen van allen wist precies wat de bedoeling was, maar iedereen wist wel waarom hij of zij er was: mensen die het hard kunnen gebruiken een fijn kerstfeest geven. Dus eigenlijk moeiteloos ging iedereen aan de slag en was er zomaar een mooie zaal versierd en stonden er lekkere hapjes klaar.
Belangstelling
Langzaamaan druppelden de feestgasten binnen. En ik zeg eerlijk: het waren mensen die ik normaal niet zo gemakkelijk tegen het lijf loop. Toch vond ik het fantastisch om in gesprek te gaan, gewoon om ze welkom te heten en met oprechte belangstelling te luisteren naar hun verhaal. En andersom, ook ik kon mijn ei kwijt.
Na een fijn kopje koffie met wat lekkers kwamen er spelletjes op de tafel. Daar vormde zich een groepje omheen. Op de andere tafel was er een vrijwilligster met haar kinderen uitleg aan het geven over een project dat binnen een kerk speelde. Het ging erom dat je een poppetje van jezelf maakte van klei op een geraamte van ijzerdraad. Bijzonder om mensen waarvan ik het niet verwachtte, te zien prutsen met klei en lapjes. Het gaf ook genoeg stof tot praten, en mogelijkheid tot contact maken met anderen.
Oude kerstnummers zingen
Na al deze activiteiten was het nog tijd voor een drankje, en ben ik mijn zangset gaan opbouwen. Ik had wat langzame oude kerstnummers voorbereid, maar die vielen niet echt heel erg in de smaak. De gasten hielden iets meer van muziek waar je op kon dansen of die je kon meezingen. De dochter van een van de gasten kwam naar me toe, en vroeg me of ze met mij het nummer “stille nacht” mocht zingen. Dat hebben we samen gedaan, en ze kreeg luid applaus. En ik kreeg heel veel bemoediging van de gasten. Ik had eerlijk verteld dat ik zingen toch wel spannend blijf vinden, en misschien ook daardoor kreeg ik zoveel ondersteuning van de gasten dat ik er helemaal warm van werd. Ik heb verzoekjes gezongen, er hebben mensen gedanst, het was echt een prachtig kerstgevoel.
Niemand alleen met kerst
Tijdens de heerlijke broodmaaltijd kwam het gesprek nog even op kerst en hoe de aanwezigen dat gingen vieren. Iemand had mij die ochtend verteld dat hij alleen zou zijn met kerst. Dus ik gooide in de groep wat ze ervan vinden dat er mensen alleen zijn met kerst.
Iemand zei: wie is hier dan alleen? En de man die ik eerder gesproken had reageerde. Spontaan riep een andere aanwezige: dan kom je bij mij! Niemand mag alleen zijn met kerst!!! Dat raakte mij en andere aanwezigen diep, en er vloeiden tranen van ontroering. Iemand die zelf zo weinig heeft, een dan toch een onbekende uitnodigt, dat is verbondenheid met elkaar.
Een dat is nou een prachtig voorbeeld van wat de buurvrouwen en buurmannen betekenen kunnen in de maatschappij.
Aangemeld als buurvrouw
Voor mij heeft deze dag ervoor gezorgd dat ik me heb aangemeld als buurvrouw, om hulp te geven. Onlangs heb ik ruim 50 kleinigheidjes gemaakt die mogen worden weggegeven aan iedereen die even een hart onder de riem kan gebruiken. Ik heb ook aan geboden om Nederlandse les te geven aan mensen die dat kunnen gebruiken.
Hulp vragen
Maar ik durf ook hulp te vragen. Ik ben door ziekte soms flink beperkt en kook daarom niet altijd voor mezelf. Toen ik dat aangaf kreeg ik spontaan aangeboden dat er elke woensdag een maaltijd bij me wordt bezorgd. En soms zelfs onverwacht ook nog op andere dagen. Daar ben ik vreselijk dankbaar voor.
Mijn gevoel bij het hele initiatief is dat het een perfect middel is om de mienskipszin aan te wakkeren en in te zetten. Die er vaak wel is, maar soms niet ten volle benut wordt. Door de nabijheid en het ‘echte’ van de b&b bus is deze hulpvaardigheid, de bereidheid om iets voor een ander te doen veel gemakkelijker geworden.
Ik ben blij dat ik dit initiatief heb leren kennen en mezelf een Buurvrouw mag noemen.